Metoda ta została opracowana w Japonii przez dr Kenzo Kase na początku lat osiemdziesiątych XX wieku. Polega na aplikacji specjalnego elastycznego plastra na określoną część ciała. Nalepiony plaster jest wyłącznie źródłem bodźców mechanicznych (nie jest nasączony żadnymi lekami) i w zależności od sposobu jego aplikacji przez terapeutę, ma różne oddziaływanie na pacjenta.

Plastry stosowane w tej metodzie mają rozciągliwość zbliżoną do skóry człowieka, są hipoalergiczne, oraz wodoodporne.

Gama zastosowania plastrów jest bardzo szeroka. Nalepiony plaster jest źródłem bodźców odbieranych przez receptory rozmieszczone w skórze. Dzięki temu może działać przeciwbólowo, pomagać w utrzymaniu prawidłowej postawy ciała, normalizować napięcie mięśniowe i powięziowe oraz pełnić funkcję korygującą w zaburzonym rozkładzie napięcia mięśniowego przywracając prawidłowe funkcjonowanie łańcucha biomechanicznego.