PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu – to,co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym jest tylko środkiem do uzyskania celu , jakim jest funkcja. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe rejony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, i co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty określającym zakres i granice działania. To pacjent ustala cele terapii, a terapeuta ma pełnić funkcję doradczą.  Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachwują dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy.

Koncepcja ta powstała w 1946 roku w kalifornijskiej klinice w Valejo. Niemiecki neurofizjolog – dr Herman Kabat wraz z fizjoterapeutką Maggie Knott pracowali nad PNF. Przez następne lata wzrastało zainteresowanie tą koncepcją, która do dziś doskonali się i przeobraża wykorzystując najnowsze osiągnięcia nauk medycznych.